Το αφιέρωμα της βιβλιοθήκης στα δέντρα και στα λουλούδια ..συνεχίζεται

Μια πολύ όμορφη ιστορία από τον Πορτογάλο συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου,

 ( που την έγραψε και τη διηγείται ) για την αγάπη ενός παιδιού για ένα λουλούδι. Μια αγάπη που του έδωσε τη δύναμη να κάνει " κάτι πολύ μεγαλύτερο από το μπόι του ".

Ο συγγραφέας κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1998.

Το «σαραμάγκου», ένα άγριο ποώδες φυτό, το γνωστό άγριο ραδίκι, ήταν ψευδώνυμο της οικογένειας του πατέρα του, το οποίο ενσωματώθηκε τυχαία στο επώνυμό του κατά την επίσημη καταγραφή του στα μητρώα γέννησης. 

Ο συγγραφέας περνούσε τις διακοπές του στο χωριό των γονιών του, Αζινιάγκα, μαζί με τους παππούδες του. Όταν ο παππούς του υπέστη σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά του και έπρεπε να πάει στη Λισσαβόνα για θεραπεία, ο Σαραμάγκου θυμάται: «Πήγε στην αυλή του σπιτιού, όπου υπήρχαν λίγα δέντρα, μερικές ελιές και συκιές. Και πέρασε από όλα αγκαλιάζοντάς τα με τη σειρά, κλαίγοντας, λέγοντάς τους αντίο μιας και ήξερε πως μπορεί να μην  επέστρεφε». Το να βλέπεις και να ζεις κάτι τέτοιο, λέει ο Σαραμάγκου, αν αυτό δε σε σημαδεύει για την υπόλοιπη ζωή σου, τότε δεν έχεις αισθήματα. 

Παρόλο που ο Σαραμάγκου ήταν καλός μαθητής, οι γονείς του δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τον στείλουν στο κλασικό γυμνάσιο και έτσι ο Ζοζέ τελειώνοντας το δημοτικό γράφτηκε στην ηλικία των δώδεκα σε τεχνικό γυμνάσιο. Μετά την αποφοίτησή του, εργάστηκε για δύο χρόνια ως μηχανικός αυτοκινήτων. Αργότερα ξεκίνησε να εργάζεται σε εκδοτική επιχείρηση όπου και συνέχισε ως μεταφραστής και έπειτα ως δημοσιογράφος.

Για όποιον από εσάς επιθυμεί να γνωρίσει καλύτερα το Ζοζέ Σαραμάγκου, στη Βιβλιοθήκη μας υπάρχει το βιβλίο του " Η σιωπή του νερού ". Μπορείτε να το δανειστείτε..

Καλή διασκέδαση!

Το μεγαλύτερο λουλούδι του κόσμου από το Ζοζέ Σαραμάγκου

...Στην ιστορία που θέλησα να γράψω, αλλά δεν την έγραψα, ήταν ένα χωριό. (Τώρα θ' αρχίσουν να φανερώνονται μερικές δύσκολες λέξεις, αλλά όποιος δεν τις ξέρει ας πάει να τις κοιτάξει στο λεξικό ή ας ρωτήσει τον δάσκαλο). Ας μην τρομάξουν όμως όσοι δεν κατέχουν από ιστορίες όπου ο ήρωας φεύγει μακριά από τον τόπο του ή από ιστορίες για παιδιά: ο μικρός μου ήρωας θα ζήσει τις περιπέτειές του μακριά από τον ήσυχο τόπο όπου μένουν οι γονείς του, ίσως και μια αδελφή, ίσως και κάποιος που απέμενε από τους παππούδες του, και λίγο μαζεμένο συγγενολόι για το οποίο δεν ξέρουμε τίποτα.

Από την πρώτη κιόλας σελίδα, βγαίνει το αγόρι από το περιβολάκι και, από δέντρο σε δέντρο, σαν καρδερινάκι, φτάνει στο ποτάμι και μετά το κατεβαίνει μέχρι κάτω, σαν νωχελικό παιχνίδι, όπως αυτό που χάρισε κάποτε σε όλους μας ο ψηλός, ο πλατύς και βαθύς χρόνος της παιδικής μας ηλικίας...

Κάποια στιγμή, αφού περιπλανήθηκε ολομόναχο, έφτασε στο σύνορο της γης. Από κει και πέρα άρχιζε ο πλανήτης Άρης (ποιητική αδεία του συγγραφέα για την οποία καμία ευθύνη δεν φέρει το αγόρι, ο συγγραφέας όμως πήρε το ελεύθερο κι έκρινε πως σήμερα μπορεί να κουρνιάσει στη φράση του). Από κει και πέρα, για το αγόρι μας, υπάρχει μόνο μία ερώτηση, καθαρά πρακτική και χωρίς τίποτα το ποιητικό: "Να πάω ή να μην πάω;". Και πήγε.

Ο ποταμός έκανε μια μεγάλη παράκαμψη, ξεμάκραινε και το αγόρι σαν να είχε αρχίσει πια να βαριέται τα ποτάμια, αφού τα έβλεπε από τη μέρα που γεννήθηκε. Αποφάσισε να κόψει δρόμο από τα χωράφια, ανάμεσα από αχανείς ελαιώνες, που τους παραστέκονταν μυστηριώδεις βραγιές σκεπασμένες από λευκές καμπανούλες, κι άλλες φορές χωνόταν σε δάση με ψηλές φλαμουριές, όπου υπήρχαν γαλήνια ξέφωτα δίχως ίχνος ανθρώπου ή ζωντανού, κι ολόγυρα η σιωπή που σούριζε, κι ακόμα η θέρμη απ' τα φυτά, κι η μυρωδιά βλαστού που αιμορραγούσε δροσιά σαν λευκοπράσινη φλέβα.

Αχ, πόσο χαρούμενο ήταν το αγόρι! Περπάτησε, περπάτησε, τα δέντρα τριγύρω λιγόστεψαν και τώρα βγήκε σ' έναν επίπεδο χερσότοπο από λεπτά και ξερά βάτα, όπου στη μέση του ήταν ένας αφιλόξενος λόφος στρόγγυλος σαν αναποδογυρισμένη γαβάθα. Βάλθηκε το αγόρι να ανέβει στην πλαγιά, κι όταν έφτασε εκεί πάνω, τι να δει; Ούτε θάνατο, ούτε χαρά, ούτε σημάδι του πεπρωμένου... Μόνο ένα λουλούδι. Τόσο σκυφτό, τόσο μαραμένο, που το αγόρι έκατσε και ξαπόστασε από την κούραση. Και καθώς το αγόρι της ιστορίας μας είναι ξεχωριστό, έκρινε πως έπρεπε να σώσει το λουλούδι. Πού όμως νερό; Εκεί πάνω ούτε σταγόνα. Και κάτω μόνο στο ποτάμι, κι αυτό βρισκόταν τόσο μακριά!... Ας είναι.

Κατεβαίνει το αγόρι το βουνό, διασχίζει τον κόσμο όλο, φτάνει στον Νείλο, τον μεγάλο ποταμό. Στις χούφτες των χεριών του μαζεύει όσο νερό χωρούσαν μέσα. Κάνει το γύρο του κόσμου, σέρνεται στην ανηφοριά. Τρεις σταγόνες έφτασαν ως εκεί. Τις ήπιε διψασμένο το λουλούδι. Είκοσι φορές πέρα και δώθε, εκατό χιλιάδες ταξίδια στη Σελήνη. Αίμα στα ξυπόλητα πόδια του. Το λουλούδι ανασηκώθηκε. Ευωδίαζε πια τον αέρα. Και σαν να 'ταν βαλανιδιά, έριχνε τον ίσκιο του στο χώμα.

Το αγόρι αποκοιμήθηκε κάτω απ' το λουλούδι. Περνούσαν οι ώρες κι οι γονείς του, όπως συνηθίζεται σ' αυτές τις περιπτώσεις, άρχισαν να ανησυχούν. Βγήκε όλη η οικογένεια και μαζί οι γείτονες ν' αναζητήσουν το χαμένο αγόρι. Και δεν το βρήκαν.

Έτρεξαν παντού, με κλάματα πόσα, κι ήταν πια σχεδόν ηλιοβασίλεμα όταν σήκωσαν τα μάτια και είδαν από μακριά ένα θεόρατο λουλούδι που κανείς δεν θυμόταν από πριν. Έβαλαν όλοι την τρεχάλα, ανέβηκαν στον λόφο και συνάντησαν το αγόρι αποκοιμισμένο. Από πάνω του το φύλαγε από τη δροσιά του δειλινού ένα μεγάλο αρωματισμένο ανθόφυλλο με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Και οδήγησαν το αγόρι στο σπίτι του, περιβάλλοντάς το με σεβασμό... σαν να 'ταν θαύμα.

Όποτε μετά περνούσε στο δρόμο, οι άνθρωποι έλεγαν πως ήταν το αγόρι που έφυγε από το χωριό για να πάει να κάνει κάτι πιο μεγάλο από το μπόι του και από το μπόι όλων. Κι αυτό είναι το δίδαγμα της ιστορίας.

Αυτό ήταν το παραμύθι που θα ήθελα να διηγηθώ. Πολύ λυπάμαι που δεν ξέρω να γράφω ιστορίες για παιδιά. Τουλάχιστον τώρα ξέρετε τι θα γινόταν στην ιστορία και θα μπορέσετε να τη διηγηθείτε με άλλο τρόπο, με λέξεις πιο απλές από τις δικές μου, κι ίσως αργότερα να μάθετε να γράφετε ιστορίες για παιδιά...

Ποιος ξέρει, ίσως κάποια μέρα να διαβάσω ξανά αυτή την ιστορία, γραμμένη από σένα που με διαβάζεις, αλλά πολύ πιο όμορφη...".

“Το μεγαλύτερο λουλούδι του κόσμου”, μια ιστορία για μεγάλους και μικρούς, το μοναδικό βιβλίο για παιδιά που έγραψε ο συγγραφέας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη, σε εικονογράφηση Ζουάο Καετάνο και μετάφραση Αθηνάς Ψυλλιά.